Mgr inż. Roman Drogomirecki

     Początek nowego roku szkolnego jest odpowiednią okazją do tego, by poświęcić chwilę uwagi nauczycielowi, który kilka tygodni temu, u progu kończących się właśnie wakacji, odszedł na miejsce wiecznego spoczynku.

Roman Drogomirecki – czlowiek niezwykły, nietuzinkowy, powszechnie lubiany i szanowany, znany niemal przez całe środowisko nauczycielskie Lublina, przepracował w szkolnictwie prawie pół wieku.

Urodził się 20 X 1928 r. na Wołyniu w rodzinie chłopskiej. Po II wojnie światowej i dramatycznych doświadczeniach, które stały się udziałem wszystkich Polaków mieszkających na Wołyniu, zamieszkał we wsi Sielec w woj. lubelskim. Ukończył Liceum Pedagogiczne w Chełmie i w 1950 r. rozpoczął pracę nauczycielską w Stoczku Łukowskim. Rok później przeniósł się do Lublina i pracował w Dyrekcji Okręgowej Szkolnictwa Zawodowego. Następnie w latach 1955 - 1956 uczył przedmiotow zawodowych w Zasadniczej Szkole  Elektrycznej oraz Zasadniczej Szkole Metalowej przy Fabryce Maszyn Rolniczych w Lublinie. Jednocześnie podjął studia na Wydziale Mechanicznym w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Lublinie.  W 1959 r. uzyskał tytuł zawodowy inżyniera-mechanika. W latach 1965 - 1969 kontynuował studia na UMCS i uzyskał tytuł magistra pedagogiki.

W 1962 r. zaczął pracować w nowo utworzonym Technikum Przemyslowo-Pedagogicznym w Lublinie, gdzie uczył między innymi metodyki nauczania zawodu. W latach  1964 - 1972 pelnił funkcję wicedyrektora tego Technikum. Od 1972 r. pracował na stanowisku wicekuratora Kuratorium Oświaty i Wychowania w Lublinie.  Jednocześnie w latach 1969 - 1974 wykładał metodykę nauczania przedmiotów politechnicznych dla czynnych nauczycieli na Wydziale Pedagogicznym w UMCS. Od 1975 r. do 1990 r. pelnił funkcję dyrektora naczelnego Zespołu Szkół Zawodowych nr.2 w Lublinie (przemianowanego w 1976 r. na Zespoł Szkół Pedagogicznych i Technicznych). W okresie pietnastoletniego kierowania jedną z największych szkół w Lublinie, dał się poznać jako dobry organizator, wybitny pedagog oraz zwolennik partnerskich stosunków miedzy nauczycielem a uczniem.

Tworzył w szkole niepowtarzalną atmosferę rodzinnego ciepła i wzajemnej życzliwości. Łaczył w sobie zwykłą ludzką dobroć z wybitnym talentem organizatorskim i pedagogicznym. Po przejściu na emeryturę w 1990 r. nadal aktywnie uczestniczył w życiu oświatowym Lublina.

Był odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Zmarł 1 lipca 1999 roku.  Niech dobry Bóg w swoim miłosierdziu policzy Mu wszystkie jego dobre czyny.