Urszula Zgodzińska z domu Mazurkiewicz urodziła się 1 stycznia 1942 r. w Markuszowie, w rodzinie o tradycjach patriotycznych. Spędziła tutaj dzieciństwo, młodość i dużą część swojego dorosłego życia.

W 1960 r. ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Kazimierzu Dolnym. W latach 1962-1967 studiowała pedagogikę na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zaraz po studiach Urszula Zgodzińska zaczęła pracować w Technikum Przemysłowo-Pedagogicznym (późniejsza nazwa szkoły to Zespół Szkół Pedagogicznych i Technicznych) w Lublinie przy ul. Krzywej.

   Rodzinny Markuszów, swoich bliskich i wszystkie środowiska, w których wzrastała uczyła się i pracowała, darzyła miłością. Zawsze ciepło i z szacunkiem wspominała osoby którym zawdzięczała wykształcenie i wychowanie, które były jej przewodnikami. Dzięki nim kształtowała swą osobowość: mądrego, szlachetnego, bardzo pracowitego człowieka. Oni, swoim przykładem nauczyli ją, że praca to służba drugiemu człowiekowi. Do ostatnich chwil życia realizowała tę zasadę na co dzień. Uczyła historii pedagogiki i myśli wychowawczej. W ocenie współpracowników i uczniów Pani Profesor, a z czasem wicedyrektor szkoły , była prawdziwą patriotką, która służyła wiernie Ojczyźnie jako rzetelny nauczyciel, znakomicie obeznany w problematyce pedagogicznej. Dużą wartość mają odznaczenia resortowe i państwowe, które otrzymała, m.in. Zloty Krzyż Zasługi (1988) i Medal Komisji Edukacji Narodowej (1994). Urszula Zgodzińska dała się poznać jako świetna humanistka. Była pedagogiem z powołania. Swoich uczniów i wychowanków darzyła serdecznym uczuciem, z wieloma utrzymywała kontakty i przyjaźnie jeszcze długo po zakończeniu pracy zawodowej. Była zapraszana na liczne zjazdy koleżeńskie, w których uczestnictwo dawało Jej bardzo dużo radości. Jeszcze w maju bieżącego roku otrzymała od swoich wychowanków symboliczny Dyplom Honorowy dla Prawdziwego Nauczyciela.  Była osobą o nieposzlakowanych manierach. Zawsze dostojna. Taka pozostała do końca swoich dni.

   Pracę zawodową, którą kochała i w którą angażowała się całym sercem, zawsze umiała pogodzić ze swoimi obowiązkami w domu rodzinnym. Rodzina była dla Niej zawsze najważniejsza. Była wspaniałą, oddaną Żoną, ukochaną Mamą i Babcią, zdolną do niezwykłych poświęceń dla najbliższych.